Tennis

I like tennis and for me true representative of tennis is Roger Federer. Don't like behavior on court look like footballers. So here is my poem about Tennis and tennis players and their manners on court

Tennis 

Tennis is the game – white sport we called it, long time ago,

But now on court all colors but not white we can saw.

Tennis players often dressed in black,

And than of white sport don’t stay even like a grain of sand.

It been sport with strong players rules,

But it plays around some players like whirligig tools.

Once upon a time a gentleman’s sport we called it, but now it’s fade.

Wimbledon is the great one on the grass like jade.

Watching the tournament will be the royal family all,

And strawberry with cream is the tournament soul.

The trophies give The Duke of Kent,

But some of the winner for the nice manner

For that class don't care.

They climb up to the grandstand harmoniously, knowingly, (Rafael Nadal, Serena Williams)

Wallow on the grass inappropriate, indecently. (Rafael Nadal, Serena Williams)

American Open its own charms have,

Tennis player during the match head to public

And ovations want and love.

So this tournament has its own clown,

Player move to public and dictate to all, to up and to down. (Juan Martin del Potro)

Australian Open tackles something new,

Marathon matches suspense follow.

The winner than his own shirts tear,

Can it be the nice memory or souvenir? (Novak Djokovic)

Roland Garros is in our memory by something different,

Gentleman’s manners, in this sport we remember with sad.

During the match to his seat one invalid can't arrived himself.

The player from the court asks politely: "Do you need the help?" (Roger Federer)

It's a rare moments on the court today,

Is it really difficult a nice word to say?

But to back the really tennis like it’s before be,

From that moment, the hope still exists, to me.

--------------------------------------------------------------------

 Volim tenis i za mene je pravi pretstavnik ovog sporta Roger Federer. Ne volim ponasanje na teniskom terenu kao na fudbalskoj utakmici. Evo moje pesmice o tenisu, teniserima i njihovom ponasanju na terenu.

Tenis

 

Tenis je igra – beli sport ga zvali,

A sad’ se na terenu raznim bojama hvali.

Teniseri se cesto obuku u crno

I tad’ od belog sporta ne ostane ni kao od peska zrno.

Bese to sport sa strogim pravilima igre,

Ali sada ona oko nekih igraca obilaze kao cigre.

Dzentlmenskim sportom ga zvase nekad,

Wimbledon bese glavni, na travi kao zad.

Prati ga kraljevska porodica cela,

Jagode sa slagom su obavezne pored ostalih jela.

Trofej Vojvoda od Kenta ( The Duke of Kent )daje,

A neki od pobednika ni u takvom drustvu

Za lepo ponasanje ne haje.

Po tribinama se veru vesto, skladno, (Rafael Nadal, Serena Williams)

I po travnatom terenu valjaju neprikladno. (Rafael Nadal, Serena Williams)

American Open ima svoje drazi,

Teniser u toku meca ka publici krene i ovacije trazi.

Tako onaj turnir svoga klovna ima

Teniser se okrene i diriguje svima. (Juan Martin del Potro)

Australian Open se neceg novog lati,

Maratonske meceve neizvrsnost prati.

Pobednik tada svoju majcu cepa,

Da li ovo moze za nekoga biti uspomena lepa? (Novak Djokovic)

Roland Gaross po necem pamti se drugom,

Gospodskog ponasanja cega se u ovom sportu secamo sa tugom.

Invalid jedan u toku meca do svog mesta ne moze doci

Igrac sa terena uctivo upita:”Treba li mu pomoci?” (Roger Federer)

Retki su ovakvi treni na terenu sada,

Ali za povratak pravog tenisa kakav bese nekad ipak postoji nada.

By DeeDee (May 2013.)

 

Setnja

Vece. Cudna svetlost obasjava nebo, karakteristicna samo za zimske noci. Ona sedi na toploj peci pogleda uprtog u ruzicasto  nebo. Zvezde su odlutale nekom drugom da osvetljavaju put, a tihi zvuci muzike ispunjavaju tamu sobe. Pramenovi mokre kose joj miluju lice, dok ona sedi pogleda prikovanog za nebo. Kao da nesto ocekuje. Tiho, otsutno pevusi uz muziku, a muzika stara, dobra, budi secanja iz mladosti. Srce pocinje jace da lupa, treperi, plima neobicnih osecanja joj preplavi telo. Neverovatna neznost i lakoca je ponese . . .  ponese je u njegovo narucje. On je prigrli i spusti topao, nezan poljubac na njene usne. Ona ostade bez daha i istopi se u njegovom zagrljaju. Ali, on, . . . on, on nije duh iz proslosti. On je duh ovih dana.

Njegova crna kosa i zelene oci je proganjaju u snovima. Njegove duge, nezne prste oseca na svom licu cak i danju. Njegove reci joj odzvanjaju u usima, a njegove usne joj oduzimaju dah kad god se Cohen oglasi, kad god ekran zasvetli, kad god joj pogled padne na  belo - zuti  koverat, kad god mali dalmatinac iz vitrine nemo zalaje ponosno pokazujuci  "medalju". Ispunio je njeno srce, okupirao njene misli, uneo cudan nemir u njen zivot. Pocela je budna da sanja i sada je u njegovom narucju.

Njegovi prsti su u njenoj kosi dok mu ona ljubi oci, nos, usne i karakteristicnu rupicu u bradi. On otvara oci, uzima je za ruku i nastavljaju setnju. Nevidljive niti osecanja vuku konce u njihovim zivotima i oni kao marionete prate scenario koji je ispisala sudbina. Njegova ruka je preko njenog ramena. Njena oko njegovog struka. Ceo svet je njihov. Koracaju polako plocnicima samo njima poznatih ulica. Stopala im ne dodiruju zemlju, a usne se opeet i ponovo spajaju u poljubac. Njena kosa nemirno leprsa na povetarcu dok on bez uspeha pokusava da je ukroti, a onda joj svu kosu prebaci preko lica pokusavajuci da je sto vise zamrsi. Ona se izvuce, spusti glavu, a onda je zabaci unazad. Slap kose polete kroz vazduh i njihovi pogledi se sretose. Njegove usne potrazise njene i oprostaj zameni kaznu za mali nestasluk. Ona poljubi te nestasne prste, a onda se opet uvuce u njegov zagrljaj. Iznenada se naglo izvuce i koracajuci unazad ispred njega poce da mu salje poljupce dok se ne sakri iza prvog ugla. On prodje praveci se da je ne vidi i ignorisucinjene korake iza sebe. Kad se dovoljno priblizila on se naglo okrete, uhvati je oko struka, podize s lakocom i poce da vrti. Njen smeh zazvoni kao hiljadu zvoncica dok im se oboma ne zavrte u glavi. On je spusti i uz smeh pocese da koracaju kao pijani oslonjeni jedno na drugo. Prolaznici su zastajali i posmatrali ih, neki sa cudjenjem, a neki sa nemim odobravanjem uz smesak. Oni zastadose i pogledase oko sebe, zatim pogledase jedno u drugo i slegose ramenima. Nastavise dalje. Opet je njegova ruka prigrli i spusti se na njeno rame. Njena ruka je oko njegovoga struka. Njegove usne se na trenutak spustise na njene. Tople, nezne, a onda podize glavu i pogleda u nebo zvizducuci kao da ne zna o cemu se radi. To je bio odgovor na njen upitni pogled, ali dovoljno da i ona nesto smisli. Koracaju polako dok ona bezuspesno pokusava da ga saplete. On je nezno pljesnu, a ona se buntovno izvuce iz njegovog zagrljaja. Odalji se od njega spustivsi glavu i napucivsi usne. Poce da se duri kao malo dete kome je oduzeta omiljena igracka. On joj pridje, blago je uhvati za bradu i podize glavu. Nezno joj prstima ispravi namrsteno celo, a kaziprstima njene jos napucene usne razvuce u osmeh. Ona prsnu u smeh, a on je privi uz sebe. Ona zagnjuri glavu u njegove grudi, a on je steze jos jace mrseci joj kosu. Stajali su trenutak tako kao da zele da se stope u jedno, a onda zagrljeni nastavili u noc.

Da, noc. Ruzicasto nebo i tama. Ona i dalje sedi na toploj peci pogleda uprtog u nebo. Sama. Opet pocinje otsutno da pevusi uz muziku. Pramenovi kose joj nemirno padaju na lice i ona mahinalno pokusava da ih skloni, ali bezuspesno. Nema vise jegovih neznih prstiju, toplih poljubaca. Samo ruzicasto nebo i tama. Ali, . . . ali, mozda ce se ipak jednom sresti.

 By DeeDee (24.01.2003.)